Ken je dat? Soms heb je een droom die je tot in detail voor je kan zien, met al je zintuigen. Zelf had ik ooit de droom om als professor voor een groep studenten te staan en vol passie mijn kennis over te dragen en hen te inspireren voor mijn vak. Ik zag het helemaal vóór me hoe ik moeilijke onderwerpen in begrijpelijke taal zou vertalen en de wetenschap toegankelijk zou maken voor iedereen.
In 2012 kreeg ik de kans om me op het academische toneel te begeven. Ik startte vol vuur met een promotieonderzoek en dacht dat mijn droom in vervulling zou gaan. Ik we
rkte keihard en deed mijn stinkende best… met een grote, zwangere buik. Mijn zoon werd geboren en hoe hard ik ook knokte, het lukte me niet om mijn academische droom te combineren met die andere schattige droom van een baby. Ik zette nog een tandje bij, sleepte kind en man mee op onderzoek in Brazilië, beleefde allerlei avonturen, begon bij terugkomst aan het schrijfproces, en crashte spectaculair tegen de muur. Weg droom, weg kansen.
Wat eerst volgde op de crash kan je het best vergelijken met een rouwproces: het grote afscheid van een droom. Ik snapte het niet. “Ik had het toch vóór me gezien!” Hoe kan dat nou? Waarom liep het mis? Ik ben echter niet iemand die bij de pakken neer blijft zitten. Ik begon te bouwen aan een nieuwe droom. Eerst leek het een luchtkasteel, maar langzaam kreeg ik vertrouwen en ben ik voluit mijn droom gaan leven. Ik richtte een eigen bedrijf op – Scent & Spice – en besloot dat ik een breed publiek kennis wilde laten maken met de vaak vergeten medicinale, cosmetische en culinaire werking van kruiden, via workshops en cursussen. Ik wilde mensen inspireren om sprankelend te leven met aandacht voor de natuur, duurzaamheid en ambachtelijkheid. Kruidig genieten!
En toen stond ik – acht maanden na de oprichting van mijn bedrijf – ineens in de Universiteit van Wageningen, in een fantastisch laboratorium, vóór een groep studenten, te vertellen over mijn passie. Dít had ik dus vóór me gezien! En ja, het was boeiend. En spannend. En gaaf! En nog zoveel andere dingen. Het was voor mezelf vooral ook heel ontroerend. Het voelde als pure magie dat een oude droom in een nog veel mooiere vorm werkelijkheid was geworden, via een bijzondere omweg waarin ik van alles heb geleerd. Dit keer zonder knokken. Puur op passie. Puur op het feit dat Prof. Dr. Tinde van Andel durfde vertrouwen op wat ik in mijn mars heb.
Wat ik nu voel, is pure dankbaarheid. Voor de mooie kans aan de universiteit, maar ook voor het besef dat ik niet aan de universiteit hoef te staan om wetenschap begrijpelijk te maken voor andere mensen, en dat ik mensen ook op andere manieren kan inspireren. Ik geniet nu eens zoveel van de workshops en cursussen die ik mensen kan bieden om meer met en van de natuur te leven. En natuurlijk hoop ik dat ik af en toe weer in dat mooie laboratorium of in een grote aula kan staan, maar in het veld tussen de bloemen of in een workshopruimte voor een prachtige groep mensen is zeker zo mooi. Dank je wel dat jij er bent en me volgt!
Hier zie je een video over mijn gastcolleges aan Wageningen Universiteit, gemaakt door Wendy van Golde van Cherry Road Media.
Geef een reactie